Tanah Lot "tempel in zee"

Vanmorgen hadden wij pannenkoeken tijdens het ontbijt. Iedereen gelukkig omdat wij eindelijk is wat anders konden eten als ontbijt. Helaas was deze blijdschap al snel vergaan toen wij een hapje namen en erachter kwamen dat de pannenkoekjes hier nogal flauw waren. Maar ons hoor je niet klagen hoor, eten is eten en eten wat de pot schaft. Hierna zijn wij heel productief bezig geweest aan school. Want je zal het niet geloven, maar ja wij moeten ook nog dingen voor school doen in de tijd dat wij hier zitten. Hier willen wij natuurlijk niet te veel kostbare tijd aan verspillen, dus hebben wij dit mooi gedaan overdag toen het nog redelijk bewolkt was. Toen de zon doorkwam en ik vond dat ik genoeg had gedaan voor de dag ging ik lekker wat baantjes trekken in het zwembad. Ik ben een blijf een waterrat, dus dit was voor mij echt optimale ontspanning. Rond half 4 hadden wij met de groep afgesproken om een busje te huren naar Tanah Lot. Dit is een tempel die midden in zee staat, waar je alleen naar toe kan lopen als het eb is en waar je een heel gave zonsondergang kan zien. Nadia had weer zo'n zelfde busje als gister voor de tour geregeld en de receptioniste had gezegd voor 100.000 rupiah heen en terug. Hetzelfde als wat wij normaal betalen voor een ritje naar kuta, dus hier gingen wij mee akkoord. Vervolgens kwam de buschauffeur en omdat wij zo slim zijn vroegen wij nog even ter bevestiging of het inderdaad 100.000 rupiah was heen en terug naar Tanah Lot. Dit was niet het geval, de buschauffeur was namelijk verteld dat wij 400.000 rupiah zouden betalen. Wij waren not amused en gingen de taxi uit om te overleggen met de receptioniste hoe dit nou zat. Zij had inderdaad tegen Nadia gezegd dat het 400.000 rupiah zou zijn voor heen en terug aangezien die buschauffeur op plaats van bestemming op ons zou wachten om ons weer mee terug te kunnen nemen. Nadia had dan waarschijnlijk ook verstaan 'for' 100.000 rupiah in plaats van 'four'. Uiteindelijk heel gedoe van buschauffeur met het bedrijf bellen en de receptioniste ook weer met het bedrijf bellen en alles door elkaar heen. Wij waren er eigenlijk al een beetje klaar mee, maar wanneer jij een busje weer terug stuurt zonder er gebruik van te maken moet je evengoed een cancelation fee betalen. Uiteindelijk hebben wij weten te regelen dat wij 350.000 hoefde te betalen in plaats van 400.000, dus vooruit dan maar. Daar gingen we dan, allemaal een beetje gepikeerd, op naar Tanah Lot met een bewolkte lucht dus waarschijnlijk niet eens kans op die mooie zonsondergang waar wij deels toch wel voor heen gingen. Maar wij hadden besloten er niet te lang over te piekeren aangezien wij nu toch al onderweg waren en het geld nu toch al verbruikt was en wij er beter gewoon het beste van konden maken. Dit ging allemaal heel goed, nog steeds een beetje gefrustreerd maar wij hadden ons er bij neergelegd en zagen het maar weer als een les voor de volgende keer. Maar dit was nog niet alles, wij kwamen namelijk aan bij de Tanah Lot & toen mochten wij alweer een behoorlijk bedrag oplappen. De buschauffeur zou op ons wachten op het parkeer terrein en we hadden 3 uur, wat achteraf meer dan genoeg was. Wij kwamen daar iets over 4en aan en zouden dus tot 7 de tijd hebben. Wij hadden uitgezocht dat de zonsondergang om kwart voor 7 zou plaatsvinden dus dat kwam precies goed uit. Eenmaal bij de daadwerkelijke tempel aangekomen voelde wij ons net een attractie. Iedereen wilde met ons op de foto. De eerste vonden wij nog wel leuk, dus vooruit oké kom maar met ons op de foto. Maar om nou na elke meter weer met een andere groep op de foto te moeten, nee bedankt. Wij hebben dan ook zelf een foto gemaakt van het feit dat wij met die lokale mensen op de foto moesten, deze zal ik straks hier ook wel op zetten om jullie een indruk te geven. Verder vroegen sommige niet eens of ze met ons op de foto mochten, nee die maakte gewoon een selfie met een selfiestick met ons op de achtergrond! Heel bijzonder en iets waar ik persoonlijk nog niet zo goed aan kan wennen. Het is hier dan ook nogmaals bevestigd dat het leven van een bekendheid helemaal niks voor mij zou zijn! De tempel zelf was niet heel spectaculair, wij hadden er persoonlijk meer van verwacht en aangezien het heel erg bewolkt was hadden wij niet veel hoop voor een mooie zonsondergang. Wij waren dan ook een klein beetje teleurgesteld, maar evengoed was het uitzicht natuurlijk beeldschoon. Het zijn geen koeien in de wei die je ziet. Het blijven natuurlijk bijzondere dingen en daar probeer ik dan ook zo veel mogelijk bij stil te staan. Wij moeten gewoon niet meer zulke hoge verwachtingen hebben en gewoon genieten want het is hier gewoon prachtig! Tijdens het rondkijken en genieten van de bijzondere omgeving en plek kwamen wij ook nog 2 mannen tegen die slangen om hun nek hadden. Ik wilde graag mijn angst overwinnen en ben naast deze man gaan staan om samen met hem op de foto te gaan, op de eerste foto is dan ook te zien dat ik me ietsje ongemakkelijk voelde. Ik zat zelfs nog te twijfelen of ik hem zelf om mij heen wilde, maar als ik zo keek was dat beest zo erg verlamd door drugs waarschijnlijk dat het helemaal geen meerwaarde voor mij zou geven om dat te doen & heb hem zelfs even een kusje gegeven. Dus mijn angst is al genoeg overwonnen. Na deze overwinning zijn wij op zoek gegaan naar een tentje om iets te eten. Uiteindelijk kwamen wij bij een tentje terecht waar ze eigenlijk van alles en nog wat serveerde en heb ik heerlijk weer is een keer pasta gegeten. Wat kan een mens dan ook genieten van het eten dat ons met de paplepel is ingegoten. Wij dachten alleen altijd dat de mensen hier zo vriendelijk waren en ALTIJD lachte, aangezien boos kijken of dat soort emoties tonen een teken van zwakte was. Dit is een fabeltje kan ik jullie vertellen. Gister op de markt was er een meisje, nou als blikken konden doden dan had ik dit nu niet meer kunnen navertellen, die keek mij zo ontzettend vuil aan toen ik zei dat ik niks van haar wilde kopen & de bediendes van het restaurant waar wij vanavond aten wisten ook niet hoe zij moesten lachen geloof ik. Wij stonden echt perplex. Hierna gingen wij met lood in onze schoenen toch nog terug naar het uitzichtpunt, in de hoop dat er toch nog een lichte zonsondergang te zien zou zijn. Tot onze verbazing was de zon heel lief voor ons en was er een adembenemende zonsondergang te zien.

Laat ik deze dag dan ook maar eindigen met een spreuk van Groucho Marx "I, not events, have the power to make me happy or unhappy today. I can choose which it shall be. Yesterday is dead, tomorrow hasn't arrived yet. I have just one day, today, and I'm going to be happy in it"